Remiel siedział wygodnie w czarnej loży, obserwując jeszcze pustą scenę.
Opuszczony teatr wygląda naprawdę upiornie, jeśli dołożyć do niego martwe, ograniczone marionetki, spoczywające spokojnie na scenie, czekające na swój występ z poplątanymi sznurkami i krzyżakami...
- Pomyśleć, że jesteśmy tacy sami...! - powiedział jakby do nich, obserwując swoją drewnianą dłoń - Cóż za błędne stwierdzenie! Ja nie jestem martwy jak wy... Posiadam duszę, której wy nie macie... Moje laleczki... Kiedy znów się wami pobawię...? Kiedy znów ktoś zawita by obejrzeć moje przedstawienie...?

Ostatnio edytowany przez Riku (2008-04-18 16:10:23)

Zaraz za dziewczynką pojawił sie Kizareth niosąc paczkę..:"Ej..co ty tu robisz?!" Spytał potykając isę o dziewczynkę...

- "Cóż za hałasy słyszą me uszy...?" - pomyśalł lalkarz, wychylając się z loży, by móc zobaczyć nowo przybyłych. - "Czyżby ktoś przybył na spektakl...?" Wstał z miejsca, kierując się rzędami ku schodom, po których zaczął powoli schodzić, muskając dłońmi złotą poręcz. - Kim jesteście, przybysze...? - powiedział, choć jego twarz nie była całkowicie widoczna... Jedynie drewno jego ręki, stukające raz po raz w twardą stal poręczy wskazywało na to, że jest Remielem. Remielem lalkarzem... Derektorem i zarazem jedynym aktorem w teatrze... - Czy przybyliście obejrzeć spektakl? - w jego głosie dało wyczuć się nutkę ożywienia. Stanął na schodach w półcieniu, gdzie był bezpieczny, gdzie nikt nie mógł spojrzeć w jego szklane oczy...

- Z paczką...? - spytał Remiel, schodząc niżej i jednocześnie wystawiając swą twarz na działanie swiatła. Czarne oczy były szklane, a równie czarne włosy przypominały konsystencją prawdziwe, choć wcale nie były. Sam Remiel miał na palcach pozostałości sznurków... - Miło, że wreszcie ktoś odwiedził mnie w mym teatrze! Jestem zaszczycony... - ukłonił się grzecznie po czym dodał - Usiądźcie wygodnie, zaraz zacznie się sztuka pt "Dzwon Czarnego Maga"... A ty... - wskazał na Kizaretha, teatralnym ruchem dłoni - Ty... Jesteś posłańcem? Nie ważne...! Usiądź i obejrzyj ją razem z nimi! Zostaniesz, prawda? Nie chcę nic za przedstawienie... Wystarczy mi wasza obecność... - mówiąc to podszedł bliżej Kizaretha, wyciągając dłonie po paczkę. - Dziękuję za fatygę... Panie... hmm...

Ostatnio edytowany przez Riku (2008-04-22 17:12:47)

Remiel zasmiał się cicho, odwracając się na pięcie i idąc w kierunku sceny powiedział - Jak to kto? Ja... Ja i moje lalki... Dziękuję za przesyłkę. - dodał, kładąc paczkę na schodkach prowadzących na scenę, po czym otwierając ją, westchnął z zachwytu. - Czyż nie jest urocza? - Mówiąc to podniósł w górę niedużą laleczkę o czarnych włosach i szpiczastym kapeluszu. Posadził ją obok innych, wychodząc za kulisy - poczekajcie pięć minut, muszę się przygotować...

Nagle kurtyna opuściła się na kilka minut, by za chwilę wspiąć się w górę i ukazać makietę wioski magów, ludzkich rozmiarów. Lalki przypominały wzrostem człowieka, tyle, że przeguby ich dłoni były powiązane sznurkami...

Jakiś chłopiec wyjrzał zza drzewa. Za chwilę ich oczom ukazała się kolejna osoba, przebrana w długi biały płaszcz, przysłaniający twarz, ręce... poruszała się zgrabnie i z gracją, jakby była jedynie materią, błądzącą w powietrzu.
Nagle chłopiec schował się spowrotem za drzewo, znikając z pola widzenia, by za chwilę wynurzyć się za kolejnym drzewem... Jego twarz była wykrzywiona w smutku, a ciemne włosy opadały na bladą twarz, przysłonioną lekko za wielkim rądem szpiczastwgo kapelusza.
Postać w kapturze 'podpłynęła' do chłopca, klękając przed nim i podając mu coś co wyglądało jak czarny dzwonek. Natychmiast nim zadzwonił. Nagle w powietrzu uniósł się czarny, migoczący dym, z którego wyłoniła się postać osoby w czarnym kapturze, miała w ręce kosę. Pochyliła się nad białą postacią i jednym pociągnięciem, ścięła jej głowę, sprawiając jednocześnie, że postać zniknęła za białym, roziskrzonym dymem...
Czarna postać w kapturze ruchem ręki skłoniła chłopca, by upadł na ziemię, zabierając mu dzwonek, po czym zadzwonił nim kilka razy, a jego dźwięk zakompaniował się z orkiestrą, wygrywającą cicho dynamiczną muzykę na skrzypcach. Kiedy postać zadzwoniła dzwonem jeszcze raz, muzyka nagle ucichła, sprawiając, że na sali dźwięczał tylko ponuro czarny dzwoneczek... Chłopiec podniósł się z podłogi, w momencie kiedy tłum (liczący około dziesięciu osób) zatłoczył się wokół niego i tworząc nad nim żywą klatkę, nie pozwolił się wydostać.
Nagle dzwonek rozpadł się, pojawiając się w rękach chłopca. Natychmiast nim zadzwonił, a czarne postaci które go więziły, zaczęły się rozpadać.
Chłopiec podszedł stanowczo do zakapturzonego mężczyzny, koło którego zaraz pojawił się biały. Stanęli naprzeciw siebie, równocześnie zdejmując kaptury. Oczom widzów ukazał się Remiel, jakby w dwóch postaciach stojący na scenie. Lalka zadzwoniła dzwonkiem, który nagle się rozpadł, zamieniając się w czarny obłoczek dymu, a obie postaci rozpłynęły się w powietrzu, mieszjąc ze sobą dwa kolory: bieli i czerni... Chłopiec spojrzał 'w niebo', które zabłysnęło oślepiającym blaskiem, po czym pojawiła się drabina prowadząca na górę. Chłopiec ostrożnie zaczął po niej wchodzić, a z każdym jego krokiem, spod stóp wydobywał się złoy pył, który powoli osiadł się na scenie...
Kurtyna opadła.

Dziewczynka zasłoniła oczy i mimowolnie wtuliła się w Kizaretha. Było tak ciepło i bezpiecznie... Kiedy zorientowała się co zrobiła oderwała się od klaty siedzącego mężczyzny i lekko się czerwienią wydukała: Prze-przepraszam..

Panie Kizareth... Ja... Wiem że to przedawnione ale i tak bym chciała panu podziekowac za wolnośc... A teraz chyba już pójdę bo... Bo to chyba nie jest dla nas najlepsze miejsce... Miłego dnia panie Kizareth... Chociaż kto wie może będzie nam jeszcze dane się spotkac - dodała z lekkim uśmiechem

Remiel wyszedł na scenę by posprzątać dekorację.
- Oh... - westchnął z uśmiechem widząc Kizaretha. - To ty tu jeszcze jesteś?