"Panno Megumi.." Rozległ sie głos jednej ze służących. "Panno Megumi jest tam pani?" Pukanie było coraz głośniejsze, a służąca coraz bardzoje zniecierpliwiona. "Ojciec panią wzywa!" Krzyknęła kobieta poczym ponowiła stukanie teraz przypominajace dudnienie.

Od komnaty królewskiej dzieliły księżniczkę jedynie kręte schody prowadzące w dół wprost do głównego holu na koncu którego znajdowały sie wielkie dwuskrzydłowe drewniane drzwi za którymi znajdowała sie komnata królewska...

"Wejść poroszę!" Odezwał się głos potężny ale zarazem zachwiany od starości. Król siedział na tronie dudniąc palcami w łokietnik.

Król uśmiechnął się do córki lekko odstawiając ją od siebie by móc cokolwiek powiedzieć: "Wezwałem cie tutaj ponieważ istnieje pewna sprawa...Wiesz kochanie, że zaginał nasz klejnot rodowy Diament Sephidy. Podejrzewamy iż skradli go Czarni Magowie...Potrzebowali go pewnei od swoich niecnych celów...Zachłanne istoty! Chcą zawładnąć całą krainą...Ale ja na to nei pozwolę..."W tym momencie król zbróżył oczy i podrapał sie po brodzie..."Jesteś już duża...Ja muszę udać się w misję zwiadowczą do punktu z którego dobrze widać ich piekielną wioskę...Wiesz jakich mamy żołnierzy..Te ciamajdy nei potrafią sobie zniczym poradzić! I wszystko przekręcają...W czasie gdy mnie nie będzie proszę kochana zaopiekuj isę rzetelnie państwem. Powinienem wrocić za kilka tygodni. Będziesz mieć do pomocy Nadwronego Maga i Błazna. Ja muszę zająć sie tą sprawą osobiście i zobaczyć co knują te łapserdaki..."Król poklepal dziewczynę po ramieniu: "Dasz sobie radę, prawda? Mama byłaby z ciebie dumna!" Mówiąc to spojrzał odruchowo w górę, myśląc o żonie która jest teraz ponad chmurami. Gdy otrząsnął się z chwilowej Nostalgii dodał :"Nic sie nei bój. Sekretarze i Urzednicy zbiorą za ciebie daninę od chłopstwa, załatwią sprawy ze zlodziejami...A ty poprostu bedziesz pełnic rolę zastępczej królowej do czasu mojego powrotu. Muszę zobaczyć kochanie co robi tam nasze wojsko, że pozwoliło sie przedrzeć Czarnym Magom i ukrasć nasz diament!"

Stary król pogłaskał ksieżniczkę po głowie: "Kochanie ja jako władca mam pewne obowiązki. A jednym z nich jest niestety obrona Państwa. Ja muszę bronic mojego krolestwa przed tymi poaskudnymi osobnikami! Wiesz ,ze dopóki diament sie nie znajdzie nei mamy obrony...Czarni Magowie mogą wpaść tu lada chwila i splić nasz dobytek .Dlatego też muszę wybrać sie na wały by temu zapobiec. To naprawe nic takiego.."

"Jeśli byś znalazła" :Powtórzył ojciec poczym uśmiechnął sie szeroko: "Ale wiesz jakich mamy żołnierzy...Boja sie szczurów a co dopiero Czarncyh Magów..."

"Idź dziecko..." Wyszeptał ojciec poczym uśmiechnął się sam do siebie: "Też taki byłem w twoim wieku.."

"Wejść": Odpowiedział król wiercąc sie z nudów na tronie...

-Jestem Kade, Wasza Wysokość! - chłopak pokłonił się tak nisko do króla, że wszystkie jego czarne włosy spadły mu na twarz.

"Ojcze... Kade wyruszy za ciebie. Jest przebiegły nikt go nie zauważy... Poza tym jest mały i łatwiej będzie mu się schowac... uwierz ojcze on da sobie rade..." mówiąc to Megumi uśmiechnęła się do chłopaka

- Wasza wysokość... - zaczął Kade, spoglądając ukradkiem na króla. - Proszę się nie martwić, zrobiłbym wszystko co w mej mocy... Ja... nie jestem już dzieckiem. Jeśli chodzi o zdobycie informacji, napewno nie zawiodę cię, Panie...

- Jaki, Królu...? - zapytał Kade, zaskoczony reakcją władcy.

- Dobrze Królu... - powiedział chłopiec, kłaniając się. W głowie miał jednak coś innego: " Na pewno stary nie skapnie isę, że nie wezmę nikogo ze swoich kumpli..."

"Ojcze jeśli pozwolisz udam się do mej komnaty na spoczynek, dobrze? Ten dzień całkiem nie wykończył!" powiedziała królewna...

Megumi usiadła na parapecie swego okna i wpatrywała się w bezchurne niebo w zamyśleniu: "Tak bardzo bym chciała by spotkało mnie coś wyjątkowego... Ale ja jestem tylko ksieżniczką więc raczej nic takiego mi się nie przytrafi... przecież musiała bym wyjśc z zamku... a może? Nie lepiej nie martwic ojca..." Księzniczka ułozyła się na łóżku i zapadła w głęboki sen...

Księżniczka powoli zebrała sie z łóżka, poprawiła fryzure i otworzyła drzwi. "ach to ty! wejdź prosze!" na twarzy księżniczki pojawił się usmiech. "Co cię sporowadza?" zapytała po chwili

W tym moemncie do szyby zapukał kołąb pocztowy. Był śnieżnobiały i przepiekny...U nogi miał przywiazaną czerwona kokardą  jakąś zdobioną karteczkę...Był to list...

Elina czując się zarazem zachwycony i wściekły z powoidu totalnej ignorancji odchrzaknął poczym dodał:" Mnie również jest miło ksieżniczko!"

Księżniczka widząc nieciekawą minę damy dworu zapytała "Czy powiedziałam coś nie tak?" Jednak dalej patrzyła na jeszcze nie przeczytany list... "Jak myślisz czy to tajemniczy wielbiciel?" dodała z uśmiechem

Nie mam pojęcia sprawdźmy- powiedziała księżniczka...

"Ekhem!" Odchrząknął Elina stając nad księżniczką..:" Przepraszam Wasza Wysokość..." zaczął powoli:" Czy ja mogę cos jeszcze dla księżniczki zrobić?"

"Chciałabym się na coś przydać.." Wyszeptał Elina patrząc w podłogę...:" Zależy mi na pomocy tobie, księżniczko..bo.." W tym momencie Dama Dworu urwała i spojrzała niepewnei na księżniczkę...

Słucham Elino... Dokończ proszę. Czy będziesz miec coś przeciwko jeśli odpisze na list? On chce się ze mną spotakac... jak myślisz co powinnam zrobic? - zapytala królewna

"Elinaaa!!!! Zaczekaj Księżniczka nie miała ochoty odpisywac... Pobiegła za Eliną lecz ten powoli znikał z jej oczu... usiadła na kamiennej posadzce i zaczeła płakac..."On mnie kocha... a ja? Ja się chce spotkac z kimś kogo nie znam... nawet nie wiem czy ma dobre intencje... Elina prosze wróc!"