Kotori przytaknął głową, głaskając kota. - Ah... Dlaczego od razu nie powiedziałaś mi, że jesteś wiedźmą...? Ja... Jestem łowcą Czarnych Magów.

Kotori westchnął. - Bill... Nie chcę... - spojrzał na roztrzaskane kawałki lusterka. - Nie chcę się z nim widzieć... Nie chcę z nim rozmawiać... Chcę, żeby na chwilę przestał istnieć. Wiem, to co mówię jest brutalne, ale rozmawiając z kimś i będąc na pozór blisko tej osoby... Sama wiesz... W dodatku to lustro... Nie chcę widzieć w nim siebie.

- Dobrze - powiedział Kotori, lekko się usmiechając. - Jak brzmi twoje imię, wiedźmo?

- "Kanashi... oznacza smutek" - pomyśał Kotori, trwając w zamyśleniu. Po chwili spojrzał w niebo, uśmiechając się. - Tak - powiedział kiwając głową. - Niebo jest takie spokojne...

Kotori zaśmiał się, patrząc na dziewczynę. - Jak niewiele potrzeba by stać się matką naturą, prawda? Ty to potrafisz... - młodzieniec obserwował małego ptaszka, który usiadł mu na wyciągniętym palcu. - Szkoda, że jesteście jedynie magią, której nienawidzę...

- Tak, proszę... - powiedział rozciągając się wygodnie na trawie i patrząc w niebieskie, piękne niebo...

- Ah... - Kotori westchnął, znów wstając do pozycji siedzącej. - Dawno temu stało się coś, co nie powoli przespać mi nocy, bo wiem, że wciąż żyją... Podłe świnie... Nienawidzę ich jak nikogo innego. Zabrali mi wszystko, co posiadałem i kochałem... Zrobili ze mnie głupca i włóczęgę. Szczególnie nienawidzę... Ich mistrza...

- Nie kłopocz się, nie potrzebuję współczucia – powiedział niemal natychmiast, delikatnie odrywając rękę dziewczyny. – Potrzebuję śmierci… Tylko śmierć jest odpowiednią karą za morderstwo. Wszyscy, którzy zabijają kiedyś tak skończą… - Młodzieniec spojrzał nagle w oczy dziewczynie. – Nie wiem… dlaczego ja ci to wszystko mówię…? To jakaś magia?

Kotori uśmiechnął się leniwie, spoglądając przed siebie. - Nie wiem dlaczego, ale ci wierzę... Czy wrócisz dziś do Billa?

- Tak. Przekaż mu, żeby mnie nie szukał... Przyjdę, gdy tylko skończę swą misję... - po tych słowach, młodzieniec wstał, podając rękę dziewczynie. - Dawno z nikim nie rozmawiałem tak jak z tobą, dziękuję... - po czym odwrócił się do niej plecami, idąc przed siebie, jak to zwykł robić, szukając swego celu, dzięki któremu nakarmiłby serce, duszę i sumienie. - Sayonara papużko... Może jeszcze kiedyś się spotkamy... Żegnaj. - z tymi słowami opuścił wilczy dół...

Uzari był w bardzo dobrych stosunkach z mieszkajacymi w Wilczym Dole Wilkołakami..to własnei ich chcial poprosić o pomoc..Zwołał sforę Wilków poczym powiedział:" Chcę abyście napadli mego ojca gdy przybedzie do Wilczego dołu...Sowicie was wynagrodzę...Tylko wypijcie całą jego krew a bedziecie silniejsi.." Powiedział Uzari poczym zniknął w mroku...

Uzari nei przejął się leżącymi szczatkami ojca leążcymi na ziemi..."Żegnaj.." Powiedział beznamiętnie poczym odruchowo spojrzał w stronę Magmezji..:"Co sie tam dzieje?" Z oddali widać było klęby dymu:" Lamya!" Uzari natychmaist dosiadł wierzchowca i poszybowal do Magmezji...