Gdy Uzari sfrunął ze skały postanowił zatrzymać się w samym sercu Złego Lasu, by móc poświęcić chwilę swojemu planowi...Często do swoich planów wykorzystywał mieszkające tam Wilkołaki które niczym potulne pieski wypełniały jego rozkazy jako Pana Ciemności i tym razem liczył na ich pomoc...:"Jak zwykle...Cisza przed burzą.." Wyszeptał sam do siebie poczym usiadł na pobliskim głazie wyciągając świstek papieru i pióro Feniksa...Postanowił napisać list...

Krzaki zaszeleściły. Coś w nich było. Najwidoczniej nie miało zamiaru pokazać się Księciu Złego Lasu. Panu Ciemności... Uzariemu. Być może tylko obserwowało go z wielkiej, liściastej cytadeli, licząc, że nie zostanie zauważone. To "coś" zamruczało i czmychnęło za kolejny krzak, pozostawaijąc za sobą szelest liści.

Księżniczka szybowała nad złym lasem w poszukiwaniu księcia Uzariego. "Chyba go widze... Tak to na pewno on" wylądowała nieopodal dołu po czym krzyknęła"Uzari musimy porozmawiac! Czyś ty zwariował? Dopuszczasz się zdrady! Oddajesz serce księzniczce Cambriony! Och na prawdę oszalałeś! Co się z tobą dzieje? To przez ta dziewuchę tak?"

Co ja tutaj robię? Przyszlam żeby przemówic ci do rozsądku! Może tak na prawdę chodzi ci o to by udowodnic przed ojcem że jesteś lepszy?! Rozkochac w sobie ta dziewuchę i zdobyc władze nad cambrioną? ich król nie jest aż tak głupi by tego nie zauważyc mój drogi - powiedziała z lekką kpiną w głosie

"W nie swoje sprawy?! bezczelny! jak śmies ztak mówic! Chodzi o sprawy mojego państwa!" Lamya była wśiekła. "Bezczelny idiota" dodała pod nosem...

Owszem! Jesteś bezczelny i arogancki! nie miałeś prawa tego zrobic! Napuszony i pewny siebie! Ciekawe co zrobisz jak twoja cudowna Megumi nie zechce się spotkac i tym samym odrzuci twoje zaloty? Oj biedny Uzari biedny... będę cie bardzo żałowac wiesz? - powiedziała z ironią w głosie

Nagle na niebie pojawił się gołąb. z przyczepioną karteczką u nogi.

Drogi nieznajomy!
Bardzo trudno będzie mi się wymknąc z zamku
Jednak zrobię wszysto co w mej mocy by się z Tobą spotkac
Mam nadzieję ze nie gniewasz się iż odpisuję dopiero teraz
Po prostu wczesniej nie mogłam.
Z wyrazami szacunku
                                  Księżniczka Megumi

Pytanie mój drogi czy ona zechce się z Tobą zobaczyc... Może nie jest aż głupia na jaką wyglądai wyczuje podstęp... No chyba na prawde sie zakochales- powiedziala Lamya

"Biedna, głupia Megumi... Jest przekonana że ją kochasz... a ona jak i wszyscy dookoła jest tylko pionkiem w twojej grze... biedna mała nieznająca życia księżniczka... Może miec wszystko czego zapragnie ale jesli przyjdzie do ciebie... Jej życie zmieni się nie do poznania a ukochany z listów pokaże swą prawidziwą twarz... jakże mi jej szkoda..." kolejny raz Lamya powiedziała z kpiną w głosie

"Och jaki niemiły... Powiało chłodem... Może powinieneś się przeprowadzic mój drogi do lodowego królestwa wraz ze swoją przyszłą żoną?" zapytała ironicznie. "Zresztą szkoda mi czasu na takiego idiotę jak ty! Nawet nie powiem do zobaczenia..." mówiąc to wsiadła na smoka, cicho załkała... miała nadzieję że może ukochany to zauważy... "Byłam dla niego taka oschła... Jestem beznajdziejna... Przecież nie tak okazuje się miłośc drugiej osobie..."

"Co?'' księżniczka była wyraźnie zaskoczona"Na prawdę po tym wszystkim co ci powiedziałam? Powinieneś mnie znienawidzic tak jak ja nienawidzę teraz siebie" Lamya dalej płakała. Nigdy tak nie płakała... On po prostu tak na nią działał... Tak bardzo chciała by spojrzał na nią jak na kobietę a nie jak rozwydrzoną panienkę bez serca... Tylko jego jednego kochała...

"Jak mam nie płakac skoro straciłam szansę? Traktuje cię potwornie... Ty uganiasz się za Megumi a mi krwawi serce..." mowiąc to dziewczyna pooli szykowała się do lotu...

"A więc jest tak jak mówiłam... zwykłe wykorzystanie naiwnej księżniczki... Jestem z ciebie dumna... A więc... do zobaczenia!" mówiąc to dziewczyna ucałowała ukochanego w policzek. Potem wzbiła sie w powietrze i udała w kierunku swego zamku... "Ciekawe co on sobie teraz myśli..." - pomyślała Lamya

Księżniczka po raz ostatni odwróciła się by spojrzec na ukochanego, po chwili zawróciła smoka podleciała do księcia i powiedziała: Tak dobrze bo nie od dziś mój drogi. Życzę zrealizowania planów..." Po czym uśmiechnęła się lekko i po raz kolejny wzbiła się w powietrze...

Stworzenie siedzące w krzakach wszystko słyszało, lecz nie robiło z tego nic wielkiego. Na swiecie wiele osób się zdradza, wiele knuje przeciwko sobie, wiele jest zakochanych... A miłość jest dziwnym zjawiskiem... Wręcz paranormalnym, jak dla niego.

- Na Pana Ciemności, cóż to? - spytał jakby sam siebie, przyglądając się zezowatemu wilkołakowi. - Nie wiedziałem, że jeszcze takie ofermy chodzą po tym świecie...

- "ah..." - pomyślał wilkołak, przewracając oczami. - ja też, jakby nie było. Ale myślę, że długo nie zagrzeję tu miejsca...

- Bo nie jestem tobą. - odpowiedział spokojnie Wilkołak, omiatając wzrokiem towarzysza. - Nie chcę żyć tu, na uboczu, gdzie życie jest monotonne, jak ty. Chcę zasmakować je w całej okazałości... - w tym momencie Akie oblizał swe wargi, spoglądając w niebo.

- Haha... Tam gdzie wyruszam będzie pełno pięknych kobiet, czekających na twój niebywały apetyt... - powiedział Wilkołak, wyciągając do niego dłoń z ostrymi pazurami - Chodź ze mną, a osiągniesz swój cel, a ludzie nie będą postrzegać cię tylko jako głupca, zjadającego księżyc, a mędrca o niebywałej sile, zdolnego do osuszania swych wrogów... Będą trząść się na wzmiankę o twoim imieniu, będą uciekać przed twoim cieniem i chylić ci się do stóp... - Wilkołak trochę się zagalopował i uświadamiając to sobie, cofnął swą dłoń, kładąc się koło niego na trawie- Ah, zresztą... Do tego jeszcze trochę minie...  Ale nastąpi... wierzę w to.

Niedaleko miejsca w którym się znajdowali, był Wilczy Dół.
- Wporządku. Tu możemy dokończyć naszą rozmowę. - powiedział Kotori, siadając na trawie, niedaleko wielkiego kamienia. - Bill cię na mnie nasłał? W takim razie przekaż mu, że nie w moim stylu jest łamać złożone obietnice...

Kotori usmiechnął się pod nosem, jednak zaraz spowzniał, by nie było widać na jego twarzy uśmiechu. - Przekaż mu, że u mnie wszystko jest wporządku. Ale moja misja potrwa jeszcze długo... Czy jeteś magiem?

Źrenice kotoriego nieznacznie się powiększyły... - Osobiście przekażę Billowi, że moja misja się rozpoczęła... - mówiąc to wstał i stojąc przed dziewczyną, położył niepewnie palce na pochwie miecza.

Kotori uśmiechnął się pod nosem. - "Nie myśl, że mi uciekniesz sliczna papużko... I na ciebie przyjdzie pora..." - oblizał swoje wargi, odprowadzając wzrokiem sokoła. -"Sayonara... zobaczymy się niebawem..."

Kotori uśmiechnął się wrednie, kiwając głową. – Nie wiedziałem, że ptaszek sam pofatyguje się do klatki… - powiedział obchodząc ją dookoła, po czym stanął naprzeciw jej twarzy, biorąc do ręki lustro, które mu wręczyła. – Magiczne lusterko… - powiedział szeptem patrząc najpierw w oczy dziewczynie, zaraz jednak skierował je na przedmiot, w którym zobaczył własne odbicie. Patrząc na swoją twarz uprzytomnił sobie kim był. Pogromcą Magów… Cóż za ironia! Pogromca magów ma przyjąć magiczne lusterko…
Jednak to co w nim zobaczył, podziałało na jego wspomnienia jak płomień na suche drewno. Przed jego oczami na chwilę rozciągnął się widok wioski i jej mieszkańców. Chłopiec siedzący pod drzewem trzymał w ręce złotą, starą monetę, podrzucając ją w dłoni. – Ciekawe po co mi ona?” – pomyślał, przyglądając się monecie uważnie. – „Nie da się jej zjeść, ani się nią bawić… Nie można jej sprzedać… Jaką więc ma wartość?”
- Kotori! – krzyknął ktoś z domu charczącym głosem. – Kotori uciekaj!
Chłopiec wychylił się zza drzewa, a chwilę potem usłyszał zdanie, które do tej pory przyprawia go o dreszcze „fira”… Buchnęły płomienie, skierowane na osobę, która teraz leżała bezwładna na posadzce. Jej oczy były "puste"… A włosy płonęły, wydzielając okropny zapach...
Unosząc wzrok napotkał twarz mężczyzny, poważną i srogą. Miał te same oczy… Te same oczy, które tamtego dnia miał jego ojciec…
W jednym momencie upuścił lusterko, które z trzaskiem rozpadło się na milion kawałeczków…
Kotori krzyczał zasłaniając twarz rękoma. – Zabierz je ode mnie!!!

Kotori zamknął oczy, ciężko oddychając. - Nie jesteś magiem... więc kim jesteś?! - zapytał wściekły - Wiedźmą, tak?! Wiedźmy powinno się palić na stosie! - wrzeszczał w niebo, nie widząc gdzie stoi dziewczyna, jednak czuł jej obecność. Za chwilę się uspokoił. Usiadł na trawie, spuszczając głowę. - Dobrze. - powiedział opanowanie. - Wyjdź proszę, wybacz moje uniesienie...