Na ławce w cieniu siedziała mała, wychudzona dziewczynka. W ręku trzymała jabłko..."Znowu skradzione..." Pomyślała dziewczynka."Tak bardzo chciałabym życ uczciwie... ale to niemożliwe... już taki mój los..." po jej policzkach spływały łzy... gdyby tylko rodzice byli przy niej... czuła by się o wiele silniejsza... Ale dziewczynka na tym świecie była zupełnie sama... W pewnym momencie usłyszała kroki...

"Ach to ty. Cześc! Owszem... nie ma za bardzo co robic." dziewczynka słabo uśmiechnęła się do przyjaciela...

"Ukraśc?"zapytała zdziwiona dziewczynka... "Dimitr ja nie kradnę dla rozrywki... ale po to by przetrwac... owszem możemy się przejśc.. ale kraśc? sama nie wiem.. Chyba nie powinniśmy..." dziewczynka czuła się teraz nieco zakłopotana bo mówiła o tym iż kradzież jest zła trzymając w ręku skradziony owoc... coś jakby jedno przeczyło drugiem."Chyba nie jest to aż takie złe skoro robię to by życ..." wstała z ławki i powiedziała"Ruszajmy!" po czym uśmiechnęła się

"To ja przepraszam... byłam dla ciebie niemiła. Mam jabłko. Chcesz pół?" mówiąc to dziewczynka uśmiechneła się do chłopca podognie

Elina biegł co sił w nogach z jego oczu płynęły srebrne łzy goryczy..Nie dbał o nic..Ani o sukienkę którą do polowy zanurzył w leżącym w ostoi chlopskiej błocie, ani o makijaż, ktory teraz spływał mu po policzkach, a ni o to co sobie pomyślą chłopi widzac zapłakaną damę dworu...Poprostu biegł...Zatrzymał sie dopiero przy studni zdala od zapudowań chłopskich gdzieś za nimi z widokiem na pola...pustka i on..pełen żalu i rozpaczy..:"Ona..Nigdy nei zwróci na mnei uwagi..Nie jestem jej godzien.." Powiedział Elina poczym oparł łokcie na wylocie studni i zaczął płakać...

Dimitr stał spokojnie z boku wiedząc iż tata zawsze powtarzał:"Nie wtrącaj sie w babskie sprawy..Popłaczą i przestaną.." "Poczeka tutaj!" Powiedział Dimitr siadając na ławce nieopodal studni

Elina nie miał ochoty sie tłumaczyć..tak bardzo chcial być sam..Wciąż płakał..Jak prawdziwa kobieta wciąż i wciaż nie wiedzac co z nim bedize dalej ..Tak bardzo chcaił wrócić, ale zarówno tak bardzo bał się jej wzroku...

Elina słysząc głos ksieżniczki podniusl glowę, jakby nei dowierzając, że zechciała go szukać...

Elina spojrzał na nią zawstydzony i wciaż zapłakany..:" Jedź jeśli zechcesz księżniczko...Nic cie tu nie trzyma" Powiedział i ogromny żal ścisnął mu serce...Tak bardzo ją kochał..To dla niej został Damę Dworu..To dla niej wciaż udaje kobietę by być blizej niej to dla niej żyje w obcym mieście zdala od rodziny, a jej zaimponował obcy mężczyzna...

Sora w pewnej chwili wyrwała się z zamyślenia... "Dimitr! Mam pomysł! Ucieknimy stąd w poszukiwaniu nowego i lepszego życia! co ty na to?" powiedziała a oczy dziewczynki zabłysnęły jak tysiące małych kryształków...

Tak! Chcę stąd wyjśc! I dorobic się majątku! tak żebyśmy mogli godnie życ... - w tym momenie dziewczynka zrobiła się cała czerwona -i kto wie może wrócic i dac naszym braciom lepsze życie! A może osiąsc gdzieś i zostac tam juz na zawsze? - powiedziała rozmażona dziewczynka

Och!- westchnęła dziewczynka "Głupia Sora głupia! Jak mogłaś powiedziec to na głos!" pomyślała dziewczynka i uderzyła się w czoło ręką by porkreślic swoją bezmyślnośc i głupotę(XDDD). Po chwili milczenia podniosła wzrok na chłopca i niepewnie powiedziała:"tak... Właśnie z tobą..."

Dziewczynka podeszła do chłopca i ujęła go za ręce prowokując aby i on spojrzał jej w oczy... "Bo... Jesteś mi bardzo bliski... I nie chcę się nigdzie bez ciebie ruszac... Chcę żebyś ze mną został..." powiedziała oblewając się rumieńcem