W rzeczywistości miejsce to było otoczone przez przedziwne lodowe stworzenia tylko czychajace na gości...Jednym z nich były wygłodniałe błękitne wilki kręcące sie po okolicy..Trudno było je jednak zlokalizować, gdyz ich srebrno-błękitna sierść zlewała się z lodowymi ścianami i pagórkami...Dziewczynka mogła liczyć tylk oan swój słuch...Który teraz wyraźnie wskazywał na to iż ktoś lub cos ise zbliża...

Tym czasem hałas zblizajacej się postaci robił sie coraz głośniejszy...Przypominał skrobanie, choć nie do końca...Raczej rwanie kawałków lodu być moze pod ciężarem ogromnej masy lub kilku mas..? Hałas dochodził z naprzeciwka i nasilał sie z każdą sekundą...Przechodząc teraz w dudnienie. Kawałki ukruszonego lodu pokrywajacego bezdroża zaczęły wirować w powietrzu i skakać na wszystkie strony...Dookoła nie było nic prócz lodowych skał które sterczały z boków niczym wielkie lodowe zęby...

W tym momencie wokół bezbronnej dziewczynki pojawiło sie złociste swiało otaczajace ją niczym wielki klosz...Mogła sie czuć bezpieczna...Gdy dodnienie osiągnęło szczytową formę oczą dziewczynki ukazał się widok lodowych jelenii biegnących w stadzie. Kierowały sie prosto na nią, lecz tarcza odbiła je tworząc rozwidlenie. Stado jelenii biegło więc dwoma pasmami okrążajac Małą Ai i pozostawiając ją daleko w tyle...

Otwarta przestrzeń Arktycznych bezdroży nei gwarantowała jednak bezpieczeństwa..Wciąż kryła w sobie nieodgadnione tajemnice i niebezpieczeństwa, a mroźny wiatr i zamiecie śnieżne tylko utrudniały podróż...Nagle przed oczami dziewczynki ukazał sie widok, którego nie mogła sie spodziewać...Zaledwie kilkanaście stóp przed nią rosło ogromne drzewo...Pokryte bylo jednak litym lodem a owoce z niego zwisajace przypominaly sople, choć miały naturalnie czerwony kolor...

Gdy dziewczynka zblizyła się do Drzewa to natychmiast rozprostowało swoje gałęzie i szybkim ruchem pochwyciło Ai oblatajac wokół jej pasa lodową obręcz i unosząc ją do góry...Było to drzewo Fai. Roślina żywiąca się krwią wysysaną z ofiar, które pochwytała, a gdy wreszcie umierały wypuszczała na ziemię, by pokryła je gruba warstwa śniegu i firnu...Wyssaną krwią napełniała sople gromadząc pokarm na gorsze czasy...Ai była teraz jej ofiarą...Zdaną tylko i wyłącznie na swój los...

*Notka od Lord's Prayer: Moze ktoś przyjdzie i cie uratuje? Jeśli nie zrobi tego w ciągu 2 dni na forum dla ciebie to edize THE ENDXD sorry..

Coś spokojnie przechadzało się po bezdrożach, spoglądając co chwilę na mapę.
- "Więc to jest Lodowe Królestwo..." - Pomyslał, rozglądając się wokoło i pociągając noskiem z zimna, na którym wisiały dwa długie sople. - "Niesamowita architektura...!"
Imit spojrzał na wielkie drzewo rozciągające się przed nim.
- A... Cóż to...?

Krajobraz wydawał się nie zmieniać wciąż ukazując te same pagurki i nic poza lodem, gdy nagle oczom naszych bohaterów ukazało się olbrzymie lodowe drzewo, ktore w dodatku więziło jakąś postac, która teraz wołała o pomoc: "Co się tam dzieje? To tu jest jakieś życie?" Pomyślał Greeth poczym zwrócił się do Livvy: "Chodź Livvy, trzeba pomóc tej dziewczynce" Oboje szybko podbiegli do drzewa jadnak zatrzymali się w bezpiecznej odległości obserwując wijące isę lodowe gałęzie i wiszącą dziewczynkę:"Nic ci nie jest?!":Krzyknął Greeth w jej stronę: "Jesteś cała?"

"Nie ruszaj się" Powiedział opanowanym tonem Greeth szukając sposobu by pomóc dziewczynce:"Zaraz cie zciagniemy" Wokolo leżało mnóstwo odłamków lodu i tak naprawdę tylko one mogły mu pomóc w uratowaniu Ai. Greeth podniusł kilka kawałkow lodu poczym szybko policzył gałęzie drzewa. Było ich więcej niż 20 więc jego plan musiał w 100% się powieść. Szybkim ruchem złamał większa krę łamiąc ją na drobniejsze części tak, że powastał maly stos odłamków. Następnie wziął po kilka z nich i zaczał ostrożnie rzucać pod pień drzewa. Roślina zmylona ruchem myślasła iż to kolejne ofiary poczym zaczęła je chwytać swymi długimi gałęziami uniosząc wysoko w górę. "A więc to działa.." Powiedział Greeth poczym jeszcze energiczniej rozrzucał odłamki sprawiając że zapełniły się nimi wszystkie gałęzie Drzewa. Miał teraz nie wiele czasu aby wspiąć się po nim i ułamać gałąź na której wisiała dziewczynka zanim roślina zorientuje się o podłym oszustwie: "Teraz!" Krzyknął Greeth poczym z niezwykłą zręcznością zaczął wspinać isę po drzewie: "Zostań tam gdize jesteś Livvy! Nie podchodź tutaj dopóki ci nei powiem!" Krzyknął Elf do stojacej na dole dziewczynki...

"Nie martw się o mnie..."Powiedział Elf wspinając sie coraz wyżej aż w koncu stając na gałęzi o metr niższej niż ta na której wisiała dziewczynka "Martw sie lepiej o siebie.." Dodał poczym spojrzał w dół. Do ziemi było daleko, a trzeba było szybko zdjąć Białego Maga z drzewa i w dodatku uważać by ono cię nei złapało...Greeth wyciągnął rękę do dziewczynki:"Chwyć moją rękę i wciagnij brzuch" Powiedział Elf trzymając sie mocno drugą ręką gałęzi...

W tym momencie mała dziewczynka prześlizgnęła isę przez lodową obręcz, a Greeth złapal ją w locie przyciągając do siebie. "A teraz sie trzymaj!" Polecił puścił isę ręką gałęzi i zjechał po lodowym pniu na dół...

"Nie musisz nic robić. Byłaś w potrzebie.." Powiedział Elf kucajac teraz koło Livvy: "Dziękuję mała, że się nei ruszyłaś i pozostałaś na miejscu": mówiąc to Elf pogłaskał małą Livvy po glowie poczym wstał: "Skoro już nas sie tu tylu nazbierało czas wspólnie ruszyć przed siebie..":Powiedział Greeth patrząc na wijące isę teraz drzewo:"Napewno nie tędy..." dodał po chwili: "Ach..Z tego wszystkiego nie spytałem jak masz na imię i jak się tam znalazłaś.." Powiedział Greeth patrząc na dziewczynkę poczym pokazując ogromne drzewo..

"Ja jestem Greeth" Odpowiedział Elf kłaniając się nisko. A to...

-a ja...? - zapytał imit wskakując Greethowi na głowę. - ja jestem Indigo-nyaaaan.

Stworzenie przemierzało samotnie arktyczne bezdroża, kierując się na południe. Zimny wiatr dął mu w twarz, zamrażając powoli każdy centymetr na jego ciele...
- "Dokąd mam iść i czego mam szukać...?" - pomyślał - "Gdyby to tylko było takie proste... Mistrzu..."

Karasu czuł jak jeo oddech się zszybsza, a nogi robią się coraz cięższe. Czy to strach...? Ostatni raz czuł się tak, kiedy Mistrz przestał oddychać...
- "Nie mam przepustki..." - pomyślał, nie ukrywając strachu. - "Co mam zrobić...? Czy... uciekać?" - W jednym momencie młodzieniec poderwał się do biegu, widząc już tylko obraz przemieszczający się przed jego oczami z dużą prędkością. Wszystko wokoło przestało istnieć. Słyszał tylko swój oddech, który zdawał się zszybszać z minuty na minutę...