Dziewczyna spojrzała na niego niebieskimi oczami:" Zaraz Sprawdzę.." Wyszeptała poczym zaczęła szukać buteleczk iz napisem Ilgo...:"Tak..Jest tutaj!" Powiedziała poczym wyjęła z worka fioletowy flakonik i podała nieznajomemu:" 30 Carbonów"

Przy której czekał na niego pewien Wizard imieniem Gatoo. Siedząc przy kryjówce Lamayi, pisał coś na ziemi, pogrążony w obliczeniach, gdy nagle zauważył cień Wizarda, natychmiast wrócił do rzeczywistości.
- Oh szukałem cię Mistrzu Lamaya!

- Szukałem cię mistrzu - powtórzył, wstając z ziemi - Przepraszam, że zawracam ci głowę, ale doszły mnie wieści, że skradziono Diament Sephidy...! Jeśli... Jeśli dostanie się w niepowołane ręce... Mistrzu, ratuj nas, Wizardów!

- Kiedy wyszedłem z miasta udając się do Wioski Białych magów po zioła dla mojej córki, słyszałem jak rozmawiali o tym, że może Czarni Magowie go ukradli...! To straszne! Co będzie jeśli ktoś użyje go w złej intencji?! Co się stanie z naszym miastem? Nie damy rady... Oby to okazało się plotką!

- Oh Panie Lamaya... Pan jest taki dobry! - powiedział Gatoo z podziwem na twarzy - Ja nie potrafię martwić się o nic innego niż o moją żonę i córkę...

-Tak... Wszystko wporządku... - powiedział Wizard, uśmiechając się miło. Z oddali słychać było głosy dzieci i kobiety. Na horyzoncie pojawiły się trzy postacie. - Oh kochanie... - Powiedział Gatoo, całując kobietę w policzek. - Dlaczego tu przyszliście? Mieliście zostać w domu...
Kobieta obejmująca teraz jego rękę, spojrzała na dzieciaki - Mareeth* chciała wyjść z kolegą... Przepraszam...
-Wporrządku. - powiedział Wizard, zwracając się do Lamayi - Poznaj moją żonę i córkę, Mistrzu...
Kobieta ukłoniła się.
- Miło mi Pana poznać, wiele o Panu słyszałam...

*córka

Kobieta zarumieniła isę i powiedziała - Ah, Gatoo nie mówiłeś mi, że z mistrza Lamayi taki dżentelmen..." na co Wizard zrobił wielkie oczy i popchnął lekko kobietę w stronę dziewczynki - Kochanie weź ją do domu bo jeszcze się zaziębi - powiedział ze złością w głosie, po czym zwrócił się do Lamayi - Niestety nie mam pojęcia, ale skoro wyruszasz, mogę dać ci swoją - mężczyzna poszperał trochę w płaszczu, wyciągając maleńką księgę w twardej oprawie.

-Dziękuję ci Mistrzu Lamaya! Będę ich bronił! - powiedział z uśmiechem na ustach, jakby mając całkowite zaufanie dla Lamayi. - Do widzenia! - Rzucił jeszcze i pobiegł w kierunku odchodzącej żony i córki.

Noc zdawała isę być niesamowicie krótką... Przez szczeliny do pomieszczenia wpadły wiązki światła, budząc Lamayę do życia...

Flammaeński targ był miejscem w którym roiło sie od ludzi i przedziwnych przedmiotów dlatego priorytetem Riko pozostawało trzymać się blisko Zoraidy..:"Ale tu tłoczno.."Powiedział Womit kołysając isę na ramieniu wiedźmy...W pewnym momencie zawahał się, pomachał łapkami i zleciał z ramienia wiedźmy wprost w skrzynię z piklami...

- Proszę mi wybaczyć… - powiedziała wiedźma, kłaniając się i odwracając do niego plecami. – Co za plebs… Słyszałeś jak nas nazwał…? - powiedziała cicho do womita, machając ręką. Po chwili na twarzy faceta zawitał świński ryjek i uszka.- Niech się wieśniak kultury nauczy – wiedźma puściła oko do Riko, po czym udali się na dalsze stragany…

Wiedźma podeszła do straganu, wyciągając z kieszeni kilka srebrnych Carbonów. - Co sobie życzysz, słodki? - powiedziała z uśmiechem na ustach. - "Jeśli tylko mogę sprawić, byś był trochę szczęśliwszy... Wiem, że słodycze nie zwrócą mu szczęścia, ale świetnie poprawiają humor... Przyda mu się... Biedactwo..." - pomyślała wiedźma, oczekując odpowiedzi womita.

Wiedźma ponownie uśmiechnęła się, obgadując ze sprzedawcą rzeczy, które zamierzała kupić, po czym zwróciła się do Riko - Widzę, że lubisz słodycze... – powiedziała głaszcząc jego puszyste futerko.

Wiedźma westchnęła podając sprzedawcy pieniądze i odbierając zakupy, po czym wręczając je Riko, odeszła dalszą drogą... - Wiesz mały... To wszystko moja wina. - powiedziała, patrząc w niebo. - Nie jestem dobrą wiedźmą... Ale odeszłem dobrowolnie wybierając życie. Sporo im tutaj namieszałem... - Zoraida trochę posmutniał na myśl o bliskiej mu osobie. - Musiałem wynieść się do lasu, ratując ciało, które by spalili... On umarł przeze mnie...

- Wiesz... Od tego maga, który u mnie tymczasowo mieszka ze swoją koleżanką, dostałam ostatni składnik, który potrzebuję by móc go wskrzesić... - Zoraida uśmiechnął się lekko, wyciągając z kieszeni husteczkę i podając ją womitowi.

- Dziękuję... - powiedziała wiedźma, kładąc go na posadzkę. - Wierzę że ich znajdziesz... powodzenia! - z tymi słowami udał się drogą, by opuścić Flammae...

Ostatnio edytowany przez Aya (2008-04-21 19:15:59)

Riko patrzył na całą sytuację z lekkim zdziwieniem:" Co sie to do cholery dzieje.." pomyślał poczym poczłapał pod stragan by nei zostać zdeptanym przed chodzace w te i spowrotem Wiedźmy...

Wiedźma wstając otrzepała się z ulicznego kurzu po czym powiedziała z widocznym zdziwieniem a zarazem zdezorientowaniem w głosie. - Jak to, nie kojarzysz wiedźmy Garo???

Wizard tym bardziej się zezłościł, akcentując swą złość, tupiąc nogami w ziemię i trzymając się za głowę. - Zoraida! Oprzytomnij! To ja, Garo, twój przyjaciel z dzieciństwa! Ten sam Garo, który pomógł ci się stąd wydostać! Dociera coś jeszcze do ciebie z tego świata... Zaraz... zaraz... - uspokoił się nagle, patrząc na Riko, by za chwilę wybuchnąć jeszcze większą wściekłością... - C-co on tu robi?! - krzyknął pokazując palcem w stronę womita, po czym wyciągnął różdżkę. - Już koniec zabawy, futrzaku! AVADA KE...!!!

- Z-Zoraida... Zmieniłeś się... - pwoiedział Wizard, idąc po różdżkę, po czym podnosząc ją, schował do kieszeni... - Przecież wiesz, że on jest... noo... Wiesz kim! Nie jest jednym z nas!

Wizard zaśmiał się głośno patrząc w oczy wiedźmie. - Jesteś niepoważny... Od tego potwora wręcz bije grzech! Ja o tym wiem... Był kiedyś człowiekiem, a teraz jest tym!

- Dość... - Zoraida najwyraźniej był mocno zdenerwowany. Wziął na ręce Womita, przechodząc obok Garo. - Nie rozmawiam z drugim rzedem, Garo... - Zoraida skierował swe kroki w głąb targu napotykając się na jakinie...

- Mój przyjaciel z dzieciństwa, Garo... Nie wiem co mu odbiło... - powiedziała wiedźma, kręcąc głową w zadumie. - Używając takiego zaklęcia przeciwko żywej istocie... Trzeba być potworem!

- Mówisz o Riko? - spytała wiedźma, przytulając do siebie stworzenie. - Skądże! Oczywiście że jest niegroźny... no chyba, że w języczku. - Zoraida puściła do niego oko, gładząc jego futerko. - Nie oceniaj stworzeń po wyglądzie... Czasem można się pomylić...