Powietrze wokół drewnianej chatki przesycone było zapachem podobnym do piżmu. Leśne stwory kłębiły się wokół niego, napierając na drzwi i okna. Choć na zewnątrz rozbrzmiewał gwar, w środku panowała niezwykła, błoga cisza, przerywana jedynie przez bulgoczące kociołki, ustawione na środku chaty.
- Magii czarnej garstka, szczypta słowa Magii Białej... - zaczeła, czytając ze starej księgi z pożółkłymi kartkami. - Na ogniu z ogona firy gotyj przez półtorej minuty...

Wiedźma nie spodziewając się tak nagłego hałasu, wypuściła książkę z ręki, która wpadła do wrzącej wody w kotle.
- A niech to szlag! - krzyknęła, łowiąc wielką, drewnianą łyżką w zupie. Kilka kartek wypłynęło na powierzchnię. - Oh... I tak była stara... - westchnęła ciężko, podchodząc do okna i zdejmując z parapetu wszystko, co na nim było, po czym otwarła je szeroko spoglądając w dół, prosto na malutkiego Womita.
- Coś się stało...? - spytała.

- Maga powiadasz... - powiedział wyraźnie się nad czymś zastanawiając - "Czarni Magowie nigdy nie opuszczają własnej wioski... No chyba, że są złoczyńcami... Tak czy inaczej przyda się dodatkowa para rąk do pracy" - Zaśmiał się w duchu, idąc do wnętrza izby i zdejmując z wieszaka czarny szal, po czym zakładając go na siebie i gasząc ogień, zabrał mały nożyk, chowając go do kieszeni i wyszedł przed chatkę.
- Chodź, pokażdesz mi, gdzie jest ten mag - odparła, biorąc stworzenie na ręce. - Powiedz, gdzie mam iść?

Na dachu drewnianej chatki siedział Riko. Womit-Rebeliant, ktory własnei narzekał na cały świat machajć nóżkami:" ..I dyktowac m inie bedą! I nie będą rządzić i dyktować.." :Bredził od rzeczy patrząc gdzieś w dal, gdy nagle zauweażył znajome kształty:" Wiedźma?!" Spytał siebie w myślach poczym dorzucił:"A co ta idiotka wyprawia na końcu lasu jeszcze w towarzytwie Magów? Zachciało się jej...Lepiej pójdę zobaczyć co ma do jedzenai w tej swojej chacie dopóki jej nei ma.." Powiedział poczym zjechał z dachu i wyladował na trawniku z którego szybko isę pzobierał i podbiegł do drzwi chatki...

"No no no...." Zamruczał pod nosem Womit rozglądając się w koło: "No to się obłowimy!" Poczym zaczął szperać w najbliższej skrzyni...

"Co to kurcze ma być?!" Spytał zdenerwowany brakiem skarbu Womit:" Gdzie jakiś cholerny skarb?! Co to właściwie jest to coś..?" Spytał podnosząc jedną z buteleczek i ostrożnie ją ogladajac...:"Eee tam..." Powiedział pochwili odkładajac buteleczkę na miejsce "To pewnie nic wartościowego..Lepiej poszukam dalej..." Jego kolejnym celem była wielka szafa stojaca na drugim krańcu Izby...

- "Ojej..." - pomyslała wiedźma - "dawno tu nie było takiego bajzlu..." - a na głos powiedziała - Chyba napastnik już sobie poszedł... Pewnie mnie obrabował... - mówiąc to podeszła w stronę szafy, podnosząc płaszcz z ziemi, by go powiesić.
- Hę...? A to co...?

Iby podszedł do niego i spojrzał:" No nie..." Wyszeptał po chwili:"To znowu Womit...Chyba mam ich dość na dziś.." Chłopak poprawił spiczasty kapelusz poczym cofnął się o krok:"Co on tu robi?"

- To... ty! - warknęła wiedźma, podnosząc womita za ucho. - Co powinienem ci zrobić za próbę włamania...? - Przeszła z nim kawałek, sadzając na stole, po czym zamknęła drzwi. - Nigdy się nie zmienisz, Riko... - mówiąc to, dmuchnęła w klatkę na ptaki, stojącą w kącie pokoju, by odgarnąć kurz po czym delikatnie go do niej wsadziła, wieszając na haku, który znajdował się na suficie.
- Jak sobie powisisz, może zmądrzejesz. Potem się tobą zajmę... - powiedziawszy to zwróciła się teraz do gości. - Chcecie się może czegoś napić i odpocząć? Pomogliście mi... - ukłoniła się nisko, mało nie uderzając się głową o klatkę, wiszącą zaraz nad nią, kiedy znów się wyprostowała.

- Przekonać świat...? Nie znasz go. Oni nie tolerują takich jak ty, mały. Ale ja mogę pokazać ci jak zdobyć siłę, potrzebną do przetrwania...

- Widzę, że jednak znasz się trochę na tym świecie. - powiedziała wiedźma, uśmiechając się wrednie - Potrzeba mi trochę krwi maga... Jak wiesz, wasza krew różni się od krwi innych stworzeń. Jest w niej coś, co jest mi potrzebne do stworzenia jedynego w swoim rodzaju lekarstwa... W zamian za nią, stworzę z ciebie wojownika, udoskonalę twoje techniki oraz dam ci coś dla mnie bardzo cennego, lecz nieprzydatnego, nie często wychodzę z domu, dlatego nie mam z niego użytku. Dzięki niemu zdąbędziesz moc legendarnego przyzywacza...

- Nie dużo, nie bój się... - powiedziała wiedźma, uśmiechając się leniwie, wymachując sztyletem, jakgdyby był to wachlarz. - To jak, zgadzasz się... - wiedźma przerwała, pogrążając się na chwilę w zamysleniu. - jak ci właściwie na imię?

Wiedźma cicho zaśmiała się, po czym prawei szeptem powiedziała - Uwierz mały, żaden ból nie jest straszny, jeśli w grę wchodzi TAKIE cudo... - wiedźma odwróciwszy się za siebie, poszperała trochę w kufrach, wyjmując srebrny kluczyk, po czym jednym ruchem ręki ściągnęła obrus ze stołu, a wszystkie rzeczy na nim stojące spadły na podłogę. Ich oczom ukazał się żelazno-drewniany kufer w starodawne wzory. Wiedźma otworzyła go, po czym sięgając w jego głąb wyciągnęła małą, śliczną, brązową szkatułkę. Odeszła od kufra ze szkatułką w ręku, po czym podchodząc do drugiego kufra wyciągnęła dziwną, szklaną butelkę z różowawym, połyskującym płynem - To roztwór z Ilex. Z pwnością uśmierzy twój ból. - Powiedziała podając magowi buteleczkę. - Jeśli jesteś zdecydowany... Mam również dla ciebie to, co obiecałam... - Powiedziała, unosząc do góry szkatułkę. - To jak będzie, słodki Iby...?

"No..." Zaczął Iby nei wiedząc kompletnei co ma powiedzieć:" No..Nie wiem..."  Iby coraz bardziej nerwowo poprawiał sobie kapelusz i skubał za długie rękawy..:" DOBRZE." powiedział wkońcu zdecydowany:"Aileen ty jesteś tutaj..Jakby cos było nei tak mogę na ciebie liczyć?"

Iby uśmiechnął się serdecznie poczym zbliżył sie do wiedźmy..:" Rób swoje.."

Wiedźma spojrzała surowym wzrokiem na Aileen, mówiąc - Co jak co, ale nie jestem kłamcą...! Rzadko komuś coś proponuje, a wy traktujecie mnie w taki sposób...! - Po czym spojrzała na Ibyego,wskazując na butelkę. - Nie bój się, nie dam ci umrzeć. Zażyj to. Roztwór z Ilex uśmierzy twój ból... - Podeszła do drewnianego biureczka, stojącego gdzieś w głębi chatki i wziąwszy stołek stojący przy nim [również drewniany] postawiła go przed chłopcem. Usiądź. Wokoło jest pełno rupieci i pełno cennych mikstur. Gdybyś się przewrócił, mógłbyś zdemolować mi dom... no... i przy okazji siebie. - wiedźma rzuciła w jego kierunku uśmiech, po czym odwróciła się do okna. - Powiedz, kiedy będziesz gotów.
Krajobraz za oknem był piękny! Choć to Zły Las, miejscówki w nim są świetną atrakcją dla turystów... Jednak młodzieniec przechadzający się niedaleko chatki, którego Zoraida widziała z okna, z pewnością nie był turystą... - Ale wyrosłeś mój mały... Szmat czasu cię nie widziałem... - powiedziała pod nosem, do siebie.

Ostatnio edytowany przez Aya (2008-04-04 12:45:26)

-ah dzieciaki, dzieciaki... - Zoraida pokręciła głową w zamyśleniu. - Tak, Iby, wypij to. Uwierz, ze im gorzej pachnie, tym lepiej działa.

"Ej! A kto zwróci uwagę na mnie!?" Pburzył sie siedzący w klatce Womit:" Mogę już sobie iść?! " Riko zaczął trząść kslatką, by wiedźma zwróciła na niego uwagę...:"Ej ty! Wiedźmo! Wypuść mnie wreszcie bo mi sie spieszy..Potem mozesz otruć tego Maga.."

Iby spojrzał na wiedźmę poczym jednym łykiem wypił podany mu lek..:"Najwyzej będe żałował.." Powiedział połykając ostatnią kroplę..."Co teraz?"

Iby patrzył teraz zdumiony na rzecz która otrzymał..:"Dziękuję.." Wyszeptał wciąż oglądając flet:" Jesteś wporządku..Naprawdę!" Iby zwrócił się teraz do Aileen:" To jak, zostajemy tutaj by odpocząć..?"

"Jesteś zła?" Spytał Iby po chwili "Nie chciałem źle...Ale widzisz! Nic się nei stało...Proszę nei gniewaj się.."

"Przyjacielu..?" Powtórzyl Iby nieco zdziwiony poczym nagle jakby zmieszany zmienił temat:" A więc gdzie mozem ysię położyć spać Zoraido?"

"eee..Ale to tylk ojedno miejsce do spania..." Powiedział Iby nieco zmieszany:" Gdzie miejsce dla drugiej osoby?"

Tymczasem w chatce..:

"eee..Słyszałaś?" Spytał Iby nerwowo poprawiając kapelusz..:" Przecież się nei zmieścimy..."

"Nie!: obruszył sie Iby poprawiając kapelusz:" To ty idź spać a ja popatrzę .." W tym miejscu urwał jakgdyby nei chcąc do kończyć będąc zanadto zawstydzonym...