Żar pustyni staje sie nie do zniesienia...Nawet zwierzeta nie raczą wyjść ze swoich kryjówek by zaczerpnąć świerzego powietrza...Skoro bezdroża są tak gorące, to jak musi być w samym sercu osypanego piaskiem, rozżażonego pieca...Wędrowny tragarz Bill wiedzial to najlepiej. Przemierzał pustynie nie raz przewożąc na Smoku Wielbłądzim towary z zachodniego kontynentu. Tym razem takze wybierał sie na wschło, przez pustynię by potem przez zły las i rzekę dostać się do raju kupców - Cambriony. Wędrując przez bezdroża rzadko kiedy spotykał żywą duszę, więc zaskoczeniem dla neigo był fakt iż tym razem na bezdrozach nie jest sam...Dostrzegł w oddali jakąś postać spokojnie posuwającą się do przodu: "Chyba ten szaleniec takze zmierza na pustynię" Pomyślał Bill poczym przyspieszył kroku by dogonić mężczyznę: "Ej..Przepraszam! Kim jesteś?...Zmierzasz na pustynię?" P" Spytał w pośpiechu Bill ledwo doganiając młodzieńca i z trudem łapiac oddech...

Wędrowiec jakby nei zważając na jego słowa popatrzył w niebo: "Zupełnie nei rozumiem dlaczego tacy ludzie jak ty, zupełnie nie przygotowani targają sie na podróż przez pustynię..ja przynajmneij mam to!": powiedział poczym pokazał na ziewajacego teraz w niebiosa Smoka Wielbłądziego." Jest leniwy ale ma zapas wody na rok! No i potrafi obronić przed niebezpieczeństwem": Bill uśmiechnął się trochę niepewnie poczym dodał: "Jestem Bill, a ty?"

"Ej ty!" Krzyknął zniecierpliwiony Bill przyspieszajac znów kroku i ciągnąc za sobą swe załadowane zwierze.."A powiesz mi dokąd zmierzasz jeśli coś ci zaproponuję?"

"Tak" Odparł bez namysłu Bill uśmiechając sie szeroko: "Z tego żyję! Czego sobie życzysz Panie? Mam skóry smocze, pył rusałek, ogniki chochlicze..." Sprzedawca zaczął wymianiać poczym dorzucił zniżając glos: "i coś jeszcze..Jesteś pierwszą osobą jaką spotykam... wędrując wciąż tędy co roku przemierzając te same ścieżki nei spodkałem tu jeszcze żywej duszy...Tak więc mogę ci coś podarować...Ale jest jeden warunek" Bill spojrzał spod okrągłego słomianego kapelusza na nieznajomego przyglądając się uważnie jego reakcji.

Bill uśmiechnął się zadziornie poczym zaczął: "Warunek tak jak powiedziałem jest jeden! Weźmiesz mnei ze sobą! Chcę wiedzieć co takiego poszukuje ten tajemniczy młodzieniec zupełnie nei zmęczony trudami podróży i wyglądający na bardzo tajemniczego!" Bill jednym susem zastąpił młodzieńsowi drogę ciągnąc smoka wielbłądziego za sobą. "Jeśli sie zgodzisz ofiaruję ci to co obiecałem..."

"Jasne. Też się wybieram do miasta!":Odpowiedział uradowany Bill podskakując i klaskając w ręce: "A wiec tak jak obiecałem. Za poznanie twojej tajemnicy i podróż z tobą ofiaruję ci coś, co dostałem od mojego dziadka gdy był jeszcze łowcą...": Mówiąc to zaczął grzebać w pocznej kieszeni wiszacej ze smoka torby: "O! jest": krzyknął po chwili i wyciągnął z niej małe pudełeczko: "To pierścień Sephidy. Niestety bez diamentu." Odparł Bill drapiac sie po głowie i weyciągając obrączkę z pustym oczkiem w stronę nieznajomego: "Wyglądasz jak mój dziadek, przed laty...":Dodał przygladając sie uważnie wyglądowi młodzieńca:"Przepraszam, ze tak pomyślałem, ale wydawało mi sie że jesteś łowcą. Jeśli znalazłbyś diament tym pierścieniem jesteś w stanie pokonać wszystkich czarnych magów. Ma on neizwykłą moc...Diament był w Cambrionie. Teraz o ile wiem, zaginął..Cambriona terazn iej est w stanie obronić sie przed zgubną mocą Czarncyh Magów nawet mając w zanadrzu tego staruszka nadwornego maga!" Krzyknął Bill poczym nagle zciszył ton:"Znajdź kamień, a bedizesz Panem Czarnych Magów. Zostaną twoimi slugami..." Gdy to powiedział zbliżył się nieco do znajomego pcozym dorzucił od neichcernia jakby wiedząc że to nei może byc prawda:" No chyba, że twój cel jest inny..."

"Hehehe" roześmiał się Bill: "Nie. Nie zalazły. Na Pustyni jest spokojnie a właśnie z tamtąd pochodzę. Z Królestwa Wiatru. Niegdyś domu wszystkich Pogromców Magów..." Bill podrapał ise po głowie rozgladajac dookoła: "Pierścień Sephidy należał kiedys do nas. Ale moj dziadek, oddał go Cambrionii gdy była w potrzebie, by mogła się bronić przed Czarnymi Magami...Nam nie był potrzebny...Ale jak widzisz nei potrafili oni zadbać o jego bezpieczeństwo...Jeśli pierścień dostanie ise w ręce Czarnych Magów cały świat zginie pod ręką terroru...": Powiedział Bill poczym oparł sie o poczciwego smoka."Jesteś Łowcą. Czyli masz w sobie coś z mieszkańca Królestwa Wiatru...Dlatego wierze, ze jak zdobędziesz pierścień ulżysz całemu kontynentowi. Czy właśnie do tego celu zmierzesz?" Spytał zaciekawiony Bill znów wychodzac na drogę mlodzieńcowi...

Bill uśmiechnął sie szeroko czując się potrzebny poczym odpowiedział:"Jasne Szefie! Odstawie cię do miasta nie bój żaby!" Wokoło naprawdę panował niesamowity skwar...Powietrze prawie pażyło w policzki naszego bohatera...:"Nie chcesz się ocgłodzić?": Spytał Bill ocierając twarz rękawem

Kiedy jeszcze wczoraj przez nie szedł, zdawały się być inne. Bardziej posępne, niebezpieczne, gorące... Gdy jednak teraz przemierzał przez ich niewielki odcinek dzielący pustynię Mago i Zły Las, wydawało by mu się... nie! On był niemalże pewien, że gdzieś wcześniej je już widział...
Wioska wiatru znikała za falującym od gorąca powietrzem. Wszystko co się wcześniej stało było jakby snem... Snem z którego teraz się obudził i znów przemierza piaski pustyni w samotności...

Nad piaskami pustyni leciał orzeł. Gdy szykował się do lądowania nagle zamienił się w dziewczynę niezbyt wysokiego wzrostu o półdługich włosach w granatowym stroju i lekko pogniecionym szpiczastym kapeluszu. "Okay jestem sama... Bardzo dobrze..." pomyślała dziewczyna. Zdjęła swój kapelusz, spojrzała na niego po czym powiedziała: Wiesz co? jesteś do bani -  po czym rzuciwszy go na ziemię postanowiła iśc dalej. "Ale co to?" zapytała dziewczyna sama siebie. "Czyżbym nie była tu sama?" w oddali było widac maleńki czarny punkcik który z minuty na minutę stawał się coraz większy.

Na imię mi Kanashi... - powiedziała dziewczyna z uśmiechem po chwili dodała: zawsze do usług - po czym zamieniła się w czarego kota i wspoczyła chłopcu na ramię.

Miauuu - zamiałaczała po czym zeskoczyła z ramienia i zaczęła sie łasic do nóg. W pewnym momencie przed Billem ponownie stanęła dziewczyna. "Ok koniec tego cyrku" powiedziała. "Jestem wizardem. O ile co kolwiek ci to mówi... jak masz na imię?"

Podróżuję. Ale raczej bez celu - powiedziała dziewczyna. "Miło mi Bill" - dodała po chwili

"Ach Bill kto jak kto ale ja potrafię sobie dac radę w takim miejscu. Poza tym myślałam że to puskowie. Nie przepadam za ludźmi ale skoro mnie zapraszasz czemu miała bym nie skorzystac" powiedziała