Światło. Rozszczepione przez pryzmat dziejów powraca, by odzyskać swe utracone dziecię…
Zanim ciemność znów ogarnie ziemię, zanim spowije je na nowo czarnym aksamitem, musi odnaleźć swe źródło i udrożnić drogi jego przepływu…
Nad strumieniem Baśniowej polany było cicho i spokojnie. Słychać było tylko ćwierkanie ptaków i rżenie białego jednorożca, pijącego z wodopoju.
Na polanie, tuląc do swej piersi kwiaty, siedziała zakapturzona postać w białej pelerynie, spowijającej całą jej sylwetkę i przysłaniającej prawie białe, długie włosy opadające swobodnie na zieloną trawę rozciągającą się wokoło lasu.
- Kiedy znów zobaczę takie piękno u stup Edenu…? – zapytała, jakby kierując to pytanie do białego jednorożca. – Isashi, musimy odnaleźć wszystkie zagubione wiązki światła, nie pozwólmy umrzeć naszym dziejom… - Młodzieniec w kapturze ziewnął szeroko, czując jak zmęczenie bierze nad nim górę. Delikatnie położył się na trawie, oczekując błogiego snu - Strzeż mnie aniele, ja będę strzegł ciebie… - wymamrotał do jednorożca, zasypiając.

Młodzieniec przekręcił się na bok, mamrotając pod nosem:"Isashiii... Masz katar...? Zażyj jakieś zioła, nie możemy się zatrzymywać, nie możemy... - Osoba w kapturze wicąż trwała w błogiej krainie snu...

W jednym momencie oczy śpiącego na trawie młodzieńca wyszły na wierzch. Chłopiec szybko wstał do pozycji siedzącej, wymachując ręką z przyssanym stworkiem – Aaaa! Puszczaj, puszczaj!! – Gdy udało mu się go zrzucić, rozejrzał się wkoło, trzymając się za pogryzione przedramię. W jego oczach pojawiły się kropelki łez. – Kto… Kto tu jest?! – spytał. Jednorożec przyjechał szybko, cicho rżąc i węsząc w trawie.

-J-ja?! – zapytał chłopak kłując się palcem w pierś. – Mówisz o mnie? – jasnowłosy podniósł leżącego obok żołędzia, podając go chochlikowi. – Przepraszam, nie wiedziałem, że to twój teren… Nie zauważyłem też żołędzia.

- My... odpoczywamy przed długą podróżą... - powiedział chłopak, zdejmując z głowy kaptur. - Isashi... - zawołał jednorożca po imieniu, który zaraz do niego przybiegł i spuścił głowę, po której został pogłaskany. - Nie wiesz którędy do Lodowego Królestwa?

Młodzieniec uśmiechnął się lekko do chochlika, wciąż głaskając jednorożca - Musimy odzyskać skutą lodem ziemię - powiedział nagle, patrząc przed siebie. - Nic nie jest w stanie nas powstrzymać...

- Osobę władającą ogniem powiadasz... To by było rozwiązaniem... Czy znasz kogoś takiego, chochliku?

Młodzieniec uśmiechnął się - ale Isashi nie zmieści się pod ziemię... - mówiąc to spojrzał na jednorożca. - Dziękujemy za chęci, chochliku, ale chyba będziemy musieli dać sobie radę sami...

Młodzieniec uśmiechnął się serdecznie, po czym zawołał jednorożca po imieniu, który natychmiast nachylił się, pomagając łbem chłopcu dostać się na jego grzbiet. Gdy wreszcie znalazł się na nim, koń wstał i zarżał głośno.
- Dobrze, więc... - powiedział chłopak, znów uśmiechając się do niego. - Dziękujemy za pomoc... Jak ci na imię?

Młodzieniec niepewnie skierował się do dziury, zamykając oczy w obawie przed tunelem...

- Chciałbym pójść najpierw do Wioski czarnych Magów... - powiedział młodzieniec, rozglądając się wokoło. -"Chyba mam dziś szczęślie" - pomyślał przypominając sobie chochlika. -"Oni znają chyba wszystkie podziemne korytarze..."