Tłum i znajome zapachy cieszyły Kizaretha, który teraz dumnie przechadzal się po zatłoczony rynku...:"Mam ochotę na zakupy..." Nagle przeszedł obok straganu z nowym rodzajem sztyletów i broni palnej..:"Hmm...To mi sie raczej nei przyda..Kto będzie chcaił walczyć z duchem.." Nagle Kizareth pogrążył sie w myślach przywołujących wspomnienia z ubiegłego życia..:"Czy...lubiałem walczyć? I czy walczyłem? Nie pamietam..." Wspomnienia często do neigo wracały dręcząc go i nei pozwalając mu zmrużyć oka...Nie pamiętał on bowiem swoich wspomnień, które były teraz dla neigo zagadką nie do rozwikłania...Mimo wszystko bardzo pragnąl poznać miejsce w którym sie urodził i spędizl zycie..A taże miejsce swojej śmierci..:"Dlaczego zginąłem i kto m ito zrobil?" Zapytał się ponownie w myślach poczym podszedł do straganu z srebrnym pyłem*:" Ćwierć uncji proszę.."Powiedział do sprzedawczyni podajac srebrne monety...

*Substancja utrzymująca ciało Ghosta w stanie "stałym" tzn: bez zmiany w mgłę

Madea wraz z Savarim szli przez uliczki rynku... "No to co teraz?" - zapytała dziewczynka lekko się uśmiechając

Dobrze! - powiedziała dziewczynka i chwytając go za rękę zaczeła biec w stronę mężczyzny

Savari! Wiejemy! - zawołała dziewczynka po czym rzuciała się do biegu

Och od razu wiedziałam że to nie ejst dobry pomysł - pomyślała dziewczynka - Proszę pana... A jeśli oddalibyśmy panu pieniądze wypuścił by nas pan? - zapytała po chwili uroczo mrugając rzęsami

68 dni!? za głupi nieprzemyślany żart! Proszę pana... Jak mamy go zdobyc siedząc w klatce? To chyba z deczka nie możliwe w naszej sytuacji... - powiedziała dziewczynka

No to dobrze! Na pewno spełnimy dane przeze mnie słowo - powiedziała dziewczynka... Była wściekła na siebie że dała się w to wplątac... "Chyba zanudzę się na śmierc... Cóż za ironia... ja już jestem martwa" pomyślała dziewczynka po czym zaczęla cicho szlochac: Proszę p-pana ja-a j-jestem p-pewna że ko-kolega nie chciał te-go wy-sypac.. ta-ak wy-wyszlo... Je-estem te-ego pe-ewna...

Ach ale panie... Jak pan ma na imię? O ile oczywiście można mi to wiedziec... - powiedziała lekko przerażona

Ach... Na prawdę nam przykro panie Kizareth... Ja mam na imię Medea i wie pan co? Myślę że jak już odpokutujemy to moze nawet uda nam się zostac przyjaciółmi? Nasze zachowanie było na prawdę dziecinne... Ach na prawdę moglibyśmy tego nie robic... Czy pan też myśli że mamy jakie kolwiek szanse na przyjaźni w przyszłosci? Wie pan jak nas juz pan nauczy dyscypliny w co nie wątpie to może się panu do czego przydamy?  - zapytała mając nadzieję że Savari myśli podobnie

Ach proszę cię Savari... Może on wcale nie ejst taki zły... Nie no amsz racje jakby nie był to by nas tutaj nie zamykał... - powiedziała szeptem do Savariego - Panie Kizareth! długo jeszcze tak bedziemy iśc? - zapytała

Czy... Czy to znaczy że jesteśmy wolni panie Kizareth? - zapytała dziewczynka niepewnie

Kizareth pokiwał na 'tak' dziewczynce poczym pomachał ręką by już zmykali...wtem odwrócił sie do rozmówcy, który go zaczepił:" Oczywiście że sie zgadzam...Jesli to za srebrny pył..A cóż to za przesyłka i dla kogo?" Spytał Kizareth ogladając paczkę...

Savari uśmiechnął się do niej, chwytając ją za rękę. - Gdzie teraz idziemy? - spytał.

Retus Wspaniały podał mężczyźnie sporą skrzyneczkę wypakowaną woreczkami ze srebrnym pyłem. - Weź go od razu, bo mogę nie mieć potem czasu na rozliczenia... - Retus podrapał się po brodzie, rozglądając w koło. - W paczce znajdują się lalki... Pragnąłbym byś dostarczył ją Remielowi... To taki człowiek o drewnianych dłoniach... Zwykle przesiaduje w teatrze, więc nie będziesz miał problemu by go odnaleźć...

"Wprzadku.."Powiedział Kizareth ostrożnie trzymając paczkę:" Dziękuję za pył.." dodał poczym udał sie do teatru...

Podróż do Salvaderii była przeraźliwie dluga za względu na ilość przesiadek z jednego środka transoprtu na drugi..Ango nareszcie chciał znaleść własne zwierze na którym mógłby podróżować bo przecież był KIMŚ kto tego potrzebuje...Dumnie kroczył pośród straganów rozglądając się za jakimś ciekawym zwierzeciem...Nagle dostrzegł Bana uwięzionego w żeliwnej klatce..:"Ej sprzedawco!" Zawołał Ango zbliżając się do kupca:"Czy to zwierze jest wytrzymałe?..Potrzebuję zwierzecia ktore dostosuje isę od każdych warunków, przemieszcza isę szybko i najlepiej bezszelestnie no i budzi respekt.."

"Nie widzisz mala, ze dokonuję ważnego zakupu?" Spytał odchodząc na chwilę od sprzedawcy uprzednio go przepraszajac:" Nie widziałem...Popytaj sprzedajacych.." Powiedział Ango wracajac do sprzedawcy i czekajac na odpowiedź...

Sprzedawca uśmiechnął się widząc Ango. -"To on!" - pomyślał z uśmiechem na ustach. -"Sam Ango zabijaka...!" Lecz przerwał sój tok myśli, przypominając sobie, że jest w pracy. - Oh... przepraszam zamyśliłem się... Szuka pan czegoś specjalnego...? Pokażę coś Panu..." - mówiąc to, zwrócił się do kobiety, stojącej obok i handlującej małymi womitami. - Maren, zajmij się targiem, ja pokażę temu panu... sama wiesz co..." - mężczyzna uśmiechnął się, całując ją w czołó. - Nareszcie pozbędziemy się tego potwora. - powiedział tak cicho, by Ango nie usłyszał.
- Ależ kochanie! Jesteś pewien, że chcesz go sprzedać tak młodemu człowiekowi? Przecież... Przecież on... - powiedziała wyraźnie przestraszona kobieta, na co mężczyzna jej odpowiedział. - Ten człowiek to Ango! Dla niego nie ma rzeczy straszliwych...
- Ango?! Sam Ango?!!
Mężczyzna przytaknął głową, po czym momachał jej na pożegnanie. - Proszę za mną... - zwrócił się do kupującego, kierując się do dużej i ciemnej przyczepy za parawanem...