Droga zaczęła przypominać pionową linię, a wspinaczka była coraz trudniejsza. Trzeba było nie lada siły by móc utrzymać sie na nogach, spychanym przez wiatr i jeszcze iść do przodu...Wielkie głazy staczały sie co chwila ledwo mijając bohatera, a lodowaty wiatr sprawiał, że nie mógł on patrzeć przed siebie...Pozostawało wytężyć słuch i brnąć do przodu ku malującej się w oddali przełęczy...

Kilka kroków za nim stała niczego nie spodziewająca się Livvy, która nie zdążyła ukryć się przed wzrokiem Greeth'a.
- "O nie..."- pomyślała - "On... on na mnie patrzy! Zauwazył mnie...!" - Serce omal nie wyskoczyło jej z piersi. - "To... to koniec...!"
- G-greeth... - wyszeptała cichutko oczekując reakcji Elfa.

- J-ja... - Wyjęczała, patrząc teraz na koniuszki swoich brązowych butów. - Greeth... Ja... - Nie umiała pozbierać słow. Tak bardzo chciała powiedzieć "Przyszłam tu za tobą, by znów cię zobaczyć Greeth..." jednak nic nie potrafiło jej przejść przez gardło.
- "Mała dziewczynka..." - pomyślała. - "Mała... On nie myśli o mnie poważnie..."

- G-Greeth... - zaczęła - proszę, o nic mnie więcej nie pytaj...
- "To serce mną kierowało, Greeth" - były to jedynie myśli Livvy, elf ich nie słyszał.
- Nie martw się... Ja i tak nie mam rodziców, nie będziesz musiał się nikomu tłumaczyć...
- "Za to ja bedę musiała odbyć pokutę, jeśli z tobą nie wyruszę...!"
- Prosze, nie każ mi wracać. Mam ważny powód, by być tu z tobą Greeth... Proszę, pozwól mi zostać...

Góry Eriona od strony wodospadu wyglądały nadzwyczaj pięknie...
Jasne wstążki chłodnej wody, rozszczepiały wiązki światła, wpadające do jaskini, tworząc na ścianach kolorowe tęcze, wyglądające wręcz magicznie przy nagich, szarych kamieniach, okalających grotę.
Na środku jaskini, nieruchomo spoczywała sylwetka wysokiego mężczyzny. Był martwy.
Zaraz koło niego, pogrążony w refleksjach siedział inny - młodszy o jakieś sto parę lat.
- Zrobię tak jak kazałeś... - powiedział do siebie, ocierając z policzka mokre slady. - Wykorzystam daną mi umiejętność, Mistrzu... Albowiem ona jest częścią ciebie, która tkwi we mnie, której nikt mi nie odbierze... Nawet śmierć...
Młodzieniec wstał z posadzki, kierując się ku wyjściu do jaskini. Nie oglądał się za siebie, wiedząc, że widok zmarłej, bliskiej osoby jest potwornie ciężki do zniesienia. Stając na skarpie zawachał się trochę, po czym czmychnął przez wodospady, zlatując na sam dół gór Eriona: "Żegnaj" - powiedział w duchu do starca, spoczywającego teraz kilkadziesiąt stóp nad nim, po czym spokojnym krokiem kierował się na Południe. Jego krok zdawał się być coraz szybszy, niemal przypominający już szybki bieg. Chciał jak najszybciej uciec od przeszłości...