Granatowy dwór to miejsce zamieszkiwane przez duchy. Nawet za dnia, ten dwór wygląda złowrogo i posępnie, przyciągając jednak wzrok swym dachem z granatowego złota... Rzadko kto ma odwagę przekroczyć próg Granatowego Dworu... Może warto?

Po korytarzach przechadzała sie pewna postac i  wyraźnie nad czymś rozmyślała.... W pewnym momencie usłyszała huk... "Cóż to mogło byc?" pomyślała po czym udała się w kierunku z którego wydobywał się dzwięk poszukując jego źródła...

Okazało się, że to wschodnia część strychu runęła na trzecie piętro za sprawą jakiejś tajemniczej siły... W ciemnościach rozbrzmiał psychodeliczny śmiech, odbijający się echem od ścian dworku.

Kim jesteś? - Krzyknęła Medea - Wyjdź natychmist!

Powietrze znów przeszył złośliwy śmiech, po czym oczom dziewczyny ukazał się niskiego wzrostu chłopiec-duch, siedzący na wystającym kawałku drewna, pozostałościach ze strychu.
- Bo? I co się stanie? - duch ponownie zasmiał się, patrząc na dziewczynę. - Czego tu?

Nic się nie stanie... Po prostu byłam ciekawa... Wracaj się bawic - powiedziała z udawanym usmiechem

- Hej! - oburzył się chłopiec zeskakując na dół i przyglądając się dziwnie dziewczynie. - Nie jestem już dzieckiem! jak masz na imię dziewczynko?!

Dziewczynko? Czy przypominam ci dziewczynke? - zapytała lekko obrożona jednak odpowiedziała na pytanie chłopca - Mam na imię Medea a ty? - zapytała

Chłopiec roześmiał się. - Jasne, że tak. Mnie na imię Savari! - wyszczerzył się w uśmiechu, podając jej rękę.

W takim razie ty przypominasz chłopca Savari... - powiedziała żartobliwie. W sumie Savari miał racje. Była duchem niewielkiego wzrostu o dziecięcym wyglądzie na pewno przyczyniła sie do tego jej śmierc która nastąpiła bardzo wcześnie... - Savari... Czy... Czy pamiętasz swoją śmierc? - zapytała dziewczynka

- Jasne - powiedział chłopiec, tkwiąc przez chwilę w zadumie. - chyba każdy Ghost ją pamięta, hm...? Dlaczego pytasz?

Hmmm właściwie... To nie wiem... Może po ty by zacząc rozmowę...-powiedziała dośc niepewnie- Bolało? - dodała po chwili milczenia

- heeh... - Savari uśmiechnął się, spoglądając w podłogę. - Fizycznie? W sumie nie tak bardzo... Ale psychicznie owszem, bolało...

mnie bardziej fizycznie jednak po kilku minutach przestałam to odczuwac ból... Jednak psychicznie także... słyszałam tłumy wiwatujące które mówiły że bardzo mi tak dobrze... Spłonęłam na stosie uznana za czarwonice... A ty? jesli mogę wiedziec oczywiscie. -  powiedziała nie spuszczając wzroku z Savariego

- Ja… - powiedział Savari, rozglądając się w różne strony, nie móc złapać punktu zaczepienia swego wzroku. – Nie byłem czarodziejem, ani zielarzem, jak ty. Ojczym chciał mieć własne dzieci…

Jejku... Tak mi przykro... To musiało byc straszne... - powiedziała Medea lekko obejmując Savariego

- Nie rozczulaj się, przecież i tak nie żyjemy... Tamto zycie jest obce. Chcę zapomnieć, że zyłem... - Savari przytulił się jednak do dziewczyny. - Kurcze ty serio byłaś wiedźmą?

Nie... Po prostu troche sie na tym znałam... Wychowywałam się pod okiem nadwornego maga ponieważ moja matka była zajęta nadwornym życiem a ojciec... Wstyd się przyznac byłam dzieckiem z nieprawego łoża... Moja matka była Damą dworu... Kochanką króla...

- Ojej... Króla Cambriony?! - Spytał chłopiec widocznie zaciekawiony... - Ile miałaś lat...?

Gdy umarłam? Około 13... Tylko to było bardzo dawno...  jakieś 300 lat temu... A ty?

- Osiem... - powiedział chłopiec z uśmiechem. - W sumie już nie pamiętam czasów, kiedy żyłem. Pewnie już i tak bym  nie żył, śmierć jest nieunikniona...

Cóż ja też bym już dawno nie żyła nawet gdybym umarła śmiercią naturalną. Chociaz jakby nie było teraz wyglądam mniej znośnie niż bym wygladała umierając 50 lat później czyż nie? - zapytała  dziewczynka po czym zaczęła się śmiac

- Tak - powiedział chłopiec usmiechając się. - Jesteś śliczna, a nie stara i brzydka! - po czym również wybuchnął śmiechem. - To może połazimy po mieście? Może... Spotkamy kogoś ciekawego? - złapał ją za rękę, ciągnąc ze sobą - Chodź, będzie fajnie!